فهرست مطالب
عنوان صفحه
مقدمه 1
فصل اول : ( سبک هنری اکسپرسیونیسم (Expressionism ) )
پیشینه 4
اکسپرسیونیسم Expressionism) ) 5
موضوع و مضمون آثار اكسپرسيونيستي Expressionisti) ) : 6
عقايد اكسپرسيونيست ها Expressionistha) ): 6
قالبهاي ادبي و هنري: 7
اكپرسيونيسم در آلمان 8
گراوورهای اکسپرسیونیستی 11
فصل دوم : هنرمندان سبک اکسپرسیونیسم Expressionism) )
ونسان ویلِم ون گوگ 14
ادوارد مونک 17
جيمز انسور 22
ژرژ رئو 27
امیل نولده 31
گروه «پل» 34
ارنست لودویک کیرشنر 36
اریش هگل 38
اوتومولر 38
ماکس پکشتاین 39
کارل اشمیت- روت لوف 39
گروه سوار آبی 40
واسیلی کاندینسکی 40
فرانتس مارک 47
اگوست ماکه 50
الکسی فن یاولنسکی 51
فصل سوم : سبک اکپرسیونیسم انتزاعی( ( Abstract Expressionism
پیشینه 54
اکپرسیونیسم انتزاعی Abstract Expressionism 55
هنرمندان 56
ویژگی ها 57
نقاشان معاصر امريكايي و گريز از فلسفه 58
تداخل در بوم 62
مكاشفه 65
نتیجه گیری 67
فهرست منابع و مآخذ 69
فهرست اینترنتی 70
پیشگفتار
در آغاز قرن بیستم ، نهضت بزرگی بر ضد رئالیسم و امپرسیونیسم پا گرفت که آرام‌آرام مکتب "اکسپرسیونیسم" از دل آن بیرون آمد. واژه‌ی اکسپرسیونیسم برای اولین بار در تعریف برخی از نقاشی‌های «اگوست اروه » به کار رفته است.
اکسپرسیونیسم جنبشی در ادبیات بود، که نخست در آلمان شکوفا شد. هدف اصلی این مکتب نمایش درونی بشر، مخصوصاً عواطفی چون ترس، نفرت، عشق و اضطراب بود.
به عبارت دیگراکسپرسیونیسم شیوه‌ای نوین از بیان تجسمی است که در آن هنرمند برای القای هیجانات شدید خود از رنگ‌های تند و اشکال کج و معوج و خطوط زمخت بهره می‌گیرد.اکسپرسیونیسم به نوعی اغراق در رنگها و شکلهاست، شیوه ای عاری از طبیعت گرایی که می خواست حالات عاطفی را هرچه روشنتر و صریح تر بیان نماید. دوره شکل گیری این مکتب از حدود سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۳۵ میلادی بود ولی در کل این شیوه از گذشته‌های دور با هنرهای تجسمی همراه بوده و در دوره‌های گوناگون به گونه‌هایی نمود یافته‌است. مثلا مکتب تبریز را در نگار گری ایرانی، اکسپرسیونیسم هنر ایران می نامند. عنوان «اکسپرسیونیسم» در سال ۱۹۱۱ برای متمایز ساختن گروه بزرگی از نقاشان به کار رفت که در دههٔ اول سدهٔ بیستم بنای کارشان را بر باز نمایی حالات تند عاطفی، و عصیان گری علیه نظامات ستمگرانه ی حکومت‌ها، مقررات غیر انسانی کارخانه‌ها و عفونت زدگی شهرها و اجتماعات نهاده بودند. این هنرمندان برای رسیدن به اهداف خود رنگ‌های تند و مهیج و ضربات مکرر و هیجان زدهٔ قلم مو و شکل‌های اعوجاج یافته و خارج از چارچوب را با اینجاد ژرفانمایی و بدون هیچگونه سامانی ایجاد می کردند و هر عنصری را که آرامش بخش و چشم نواز بود از کار خود خارج می کردند.
عنوان صفحه
مقدمه 1
فصل اول : ( سبک هنری اکسپرسیونیسم (Expressionism ) )
پیشینه 4
اکسپرسیونیسم Expressionism) ) 5
موضوع و مضمون آثار اكسپرسيونيستي Expressionisti) ) : 6
عقايد اكسپرسيونيست ها Expressionistha) ): 6
قالبهاي ادبي و هنري: 7
اكپرسيونيسم در آلمان 8
گراوورهای اکسپرسیونیستی 11
فصل دوم : هنرمندان سبک اکسپرسیونیسم Expressionism) )
ونسان ویلِم ون گوگ 14
ادوارد مونک 17
جيمز انسور 22
ژرژ رئو 27
امیل نولده 31
گروه «پل» 34
ارنست لودویک کیرشنر 36
اریش هگل 38
اوتومولر 38
ماکس پکشتاین 39
کارل اشمیت- روت لوف 39
گروه سوار آبی 40
واسیلی کاندینسکی 40
فرانتس مارک 47
اگوست ماکه 50
الکسی فن یاولنسکی 51
فصل سوم : سبک اکپرسیونیسم انتزاعی( ( Abstract Expressionism
پیشینه 54
اکپرسیونیسم انتزاعی Abstract Expressionism 55
هنرمندان 56
ویژگی ها 57
نقاشان معاصر امريكايي و گريز از فلسفه 58
تداخل در بوم 62
مكاشفه 65
نتیجه گیری 67
فهرست منابع و مآخذ 69
فهرست اینترنتی 70
پیشگفتار
در آغاز قرن بیستم ، نهضت بزرگی بر ضد رئالیسم و امپرسیونیسم پا گرفت که آرام‌آرام مکتب "اکسپرسیونیسم" از دل آن بیرون آمد. واژه‌ی اکسپرسیونیسم برای اولین بار در تعریف برخی از نقاشی‌های «اگوست اروه » به کار رفته است.
اکسپرسیونیسم جنبشی در ادبیات بود، که نخست در آلمان شکوفا شد. هدف اصلی این مکتب نمایش درونی بشر، مخصوصاً عواطفی چون ترس، نفرت، عشق و اضطراب بود.
به عبارت دیگراکسپرسیونیسم شیوه‌ای نوین از بیان تجسمی است که در آن هنرمند برای القای هیجانات شدید خود از رنگ‌های تند و اشکال کج و معوج و خطوط زمخت بهره می‌گیرد.اکسپرسیونیسم به نوعی اغراق در رنگها و شکلهاست، شیوه ای عاری از طبیعت گرایی که می خواست حالات عاطفی را هرچه روشنتر و صریح تر بیان نماید. دوره شکل گیری این مکتب از حدود سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۳۵ میلادی بود ولی در کل این شیوه از گذشته‌های دور با هنرهای تجسمی همراه بوده و در دوره‌های گوناگون به گونه‌هایی نمود یافته‌است. مثلا مکتب تبریز را در نگار گری ایرانی، اکسپرسیونیسم هنر ایران می نامند. عنوان «اکسپرسیونیسم» در سال ۱۹۱۱ برای متمایز ساختن گروه بزرگی از نقاشان به کار رفت که در دههٔ اول سدهٔ بیستم بنای کارشان را بر باز نمایی حالات تند عاطفی، و عصیان گری علیه نظامات ستمگرانه ی حکومت‌ها، مقررات غیر انسانی کارخانه‌ها و عفونت زدگی شهرها و اجتماعات نهاده بودند. این هنرمندان برای رسیدن به اهداف خود رنگ‌های تند و مهیج و ضربات مکرر و هیجان زدهٔ قلم مو و شکل‌های اعوجاج یافته و خارج از چارچوب را با اینجاد ژرفانمایی و بدون هیچگونه سامانی ایجاد می کردند و هر عنصری را که آرامش بخش و چشم نواز بود از کار خود خارج می کردند.
